Ospedale Psichiatrico di Volterra doğrudan bir korku filminden gelen bir bina gibi görünüyor. İtalya’da Volterra kent merkezi yakınlarında ormanlık bir alanda bir tepede yer alan eski bir psikiyatri enstitüsünün kalıntılarıdır. Ana binaya (toplamda dört bina var) uzun bir otomobil yolundan ulaşılabilir. Bina yıllar içinde vandalizim ve şiddetli hava şartlarından ağır şekilde hasar görmüş; pencereler düşmüş ve duvarlar duvar yazılarıyla kaplanmış. İçeride kliniğin terk edildiği sene olan 1978 yılından kalan birkaç öge var: tekerlekli sandalyeler, eski bir telefon kulübesi, yataklar ve çok daha fazlası.
hayrete düşürecek!
Terk edilmiş bu hastanede yıllarca kimse yaşamadı, içerisi sizi hayrete düşürecek!
Kaynak | Andy SchwetzHastane, demans ve psikiyatrik bozukluk yaşayan kişilere yönelik bir bölümle 1888 yılında kuruldu. 1902 yılında bölüme “Frenocomio” (psikiyatri hastanesi anlamına gelir) resmî adı verildi. Sonraki on yıllarda, enstitü, daha sonra binalardan birine adı verilen Dr. Luigi Scabia liderliğinde önemli bir gelişim geçirdi. Enstitü zaman içinde mağazalar, çeşitli hizmetler, bir tarım merkezi ve bir adli bölümden oluşan bir tesis olarak genişledi. Scabia’nın planı, hastaların özgür hissedebileceği ve hastaneye kabul edildikten sonra topluma geri dönüşleri üzerinde çalışabilecekleri bağımsız bir köy inşa etmekti
1902 ile 1909 yılları arasında birçok yeni hasta geldi ve bu hastaları barındırmak için üç yeni pavyon (Verga, Charcot ve Ferri) inşa edildi. Ancak müdür Luigi Scabia 1934 yılında emekli oldu ve kısa süre sonra da hayatını kaybetti. Hastane 1950’lerde ve 60’larda büyüyerek 100.000 m3’ten büyük bir alan ile İtalya’nın en büyük psikiyatri enstitülerinden biri hâline geldi. Psikiyatrist Franco Basaglia 1978 yılında Basaglia Kanunu olarak da bilinen 180 Kanununu oluşturana kadar. Bu, tüm psikiyatri hastanelerini kapılarını kapatmaya zorladı. Zihinsel hastalıkları olan hastalar artık düzenli tıbbi tedavi alma hakkına sahipler. O zamandan bu yana bu devasa hastane boş duruyor. Eski ve geçerliliğini yitirmiş olması dışında, o zamandan beri pek bir şey değişmedi
Basaglia kanunu, insanların korkunç bir ortama kilitlendiği bir dönemi sona erdirdi. Yaklaşık 6000 hasta, 20 lavabo ve yalnızca iki tuvaletin olduğu pavyonlara yerleştirilmişti, bunlar çok kötü şartlardı. Bu pavyonda bulunan hastalar genelde depresyon ve şizofreninin ilk belirtilerine sahipti. Bazı zamanlar insanlar siyasi iddialar veya ahlaki suçlamaların sonucu olarak da buraya gönderiliyordu. Hastalar günümüzde artık bilinmeyen şiddetli tıbbi tedaviler alıyordu. Elektroşok tedavisi ve insülin koması teşviki gibi uygulamalar yaygındı. Hastalar yeni ilaçlar için kobay fareleri olarak kullanıldığı zamanlar oluyordu. Bunlar bazen korkunç yan etkiler yaratıyordu.
Mahkumlar genelde dış dünyadan tecrit ediliyordu. Odaların hapishaneye benzer kapıları vardı ve hemşireler ‘gardiyan’ olarak görülüyordu. Bu da bina içinde kuralların ne kadar sıkı olduğunu gösteriyor. Burası kesinlikle Scabia’nın planladığı gibi hastaların özgürce dolaşabildiği bağımsız bir köy değildi. Aksine, hastalara ciddi suçlularmış gibi davranılıyordu. Bir kişinin topluma geri dönmesi çok ender bir durumdu.
Mahkumların nadiren dışarı çıkmasına izin veriliyordu. Binanın avlusu hastaların her gün yürüdükleri bir yerdi. Burası hastane arazisinde temiz hava alabildikleri tek yerdi. Bazı hastalar kâğıt oyunu oynarken diğerleri sohbet ediyor veya sigara içiyordu. İç avluda bunun dışında pek bir şey yapamıyorlardı
Bugün, birçok turist o günlerde durumun nasıl olduğunu görmek için eski hastaneye giriyor. Bu yer ne kadar acımasız olursa olsun, burada çekilen fotoğraflar nefes kesiyor. Geçmişte burada nelerin olduğunu hayal etmek zor. Binlerce hasta, büyük olasılıkla bir daha asla eve dönemeyeceklerini bilerek bu merdivenlerden yürüdü.Binada hâlâ birçok orijinal nesnenin olması da şaşırtıcı. Çeşitli banyo ve ameliyat odasına ek olarak, çeşitli odalarda bozulmadan kalmış hastane yatakları, giydiler ve tekerlekli sandalyeler de bulacaksınız.Ancak kapanmasından bu yana, hastane yalnızca şu anki durumundan dolayı değil, aynı zamanda enstitüye hapsedilen bir hasta olan Fernando Oreste Nannetti’nin “sanatı”ndan dolayı ünlü oldu. Hastanede tutulduğu uzun yıllar boyunca avlunun dış duvarlarından birine 180 metrelik bir sanat eseri işledi ve duygular, biyografiler ve suçlardan oluşan bir ansiklopedi kaydetti. Sözcükler, şiirler ve resimleri yeleğinin tokasıyla sarı alçı ile çizmişti.
Reklamlar
