Bu durum son birkaç haftadır sürekli tekrarlanıyordu. Emma her gün kızının okuldan sonra hemen eve gelmesini istiyordu.
Kısa bir süre sonra Kim'in otobüsle gitmediği anlaşıldı. Öğretmeni, Emma'ya otobüsün yaklaşık beş dakika önce kalktığını söyledi.
Okul zili 30 dakika önce çalmıştı ama Kim hâlâ orada duruyordu. Bir adım bile kıpırdamamıştı ama kısa süre sonra bir şey oldu.
Emma korkudan titreyerek koltuğa oturdu. Doğruca arabasına binip kızının ve bu yabancı kadının peşine düşmek istedi.
Kim ve yabancı kadın hızlı adımlarla yol boyunca yürüyorlardı. Aceleleri varmış gibi görünüyordu ama Kim'in öğretmeni yine de onları hızla takip ediyordu.
Bu eski bir binaydı ve belli ki elektronik aletler burada düzgün çalışmıyordu çünkü içerisi belli belirsiz görünüyordu.
Emma ne kadar vakti olduğunu bilmiyordu. Kamera görüntülerinin olduğu Ipad'ini koltuğa attı ve arabasına koştu. Lastiklerinden tiz bir ses çıkaran araba manastıra doğru yola koyuldu.
Emma anlamamıştı. Kızının öğretmeni neden böyle gülümsüyordu? Yabancı bir kadın kızını alıp götürmüştü. Neler oluyordu?
Kilisedeki gölgeler korkunç yaratıklar veya vahşi hayvanlar değildi. Hepsi de Kim'in yaşında olan onlarca çocuktu.
Ben bu küçük çaplı yetimhanenin sahibiyim. Öyle görünmüyorum ama aslında bir rahibeyim.
Kim bu çocuklarla aynı çevreden gelmişti. Küçük yaşta annesini ve babasını bir trafik kazasında kaybetmiş ve o da yetimhane sistemine girmişti.
Bu arada, iki ay geçti ve Emma, Kim'in öğretmeni ve yetimhane sahibi kesinlikle boş durmadılar.
Böyle bir ceza olmaz 
Tüyleri diken diken eden 
En mutlu günü bakın ne oldu