Davranışçılık yaklaşımının kurucusu da olan Watson, asistanı Rosalie Rayner ile birlikte çalıştıkları John Hopkins hastanesinin kreşinde oynayan çocukları uzaktan incelemeye başladılar ve denek olarak şefkatten nasibini almamış 8 aylık Albert’i seçtiler. Albert’in annesi, geçimini sağlamak için her gün hastaneye giderek sütünü para karşılığı satar, Albert da bu sırada hastanenin kreşinde, annesinin işi bitene kadar diğer çocuklarla oynardı
Daha sonra odadan çıkarak bebeği yalnız bıraktılar ve Albert’in yanına beyaz bir laboratuvar faresi saldılar. Albert, fareden korkmadığı gibi tam tersi bir tepki göstererek fareyi çok sevdi, hatta yakalamaya çalışıp güldü.
Deneyin sonunda Albert, kendisine gösterilen pamuk, beyaz tavşan ve benzer nesnelerin karşısında demir çubuklarla çıkarılan ses olmamasına rağmen yine aynı reaksiyonu gösterdi ve korkmaya başladı. Deneyin en korkunç anı ise, elde ettikleri sonuçla yetinmeyen Watson ve asistanının, odaya beyaz sakallı ve tüylü kostümler giyerek girmeleriydi. Böylece git gide büyüyen tüylü nesneler karşısında iyice şartlanan Albert’in korkusu, artık hafızasına tamamen kazındı.
konusunda bilim adına büyük bir başarı sayılsa da, ahlaki değerler açısından eksik bir deneydi. Araştırmayı yapan psikologlar, Albert’in ruh sağlığı için bir iyileştirme sürecine başlamayıp hastaneden ayrıldılar. Kaderine terk edilen Albert, artık tek başınayken bile tetikteydi.
